Spannende tijden..

Voor de meeste mensen is dit een spannende week. Met de Sint in het land heeft vrijwel iedereen te maken met ietwat onrustige kinderen. Alle kinderen die twijfelen hebben deze twijfel voor de zekerheid maar even aan de kant gezet. Want stel je voor dat je door te twijfelen de cadeautjes misloopt. De kleur van de Piet zal ze een worst zijn. Of deze Piet toevallig op Ome Piet lijkt is ook helemaal niet belangrijk. Ze zien Piet gewoon als Piet. Vreselijk jaloers ben ik soms op deze goedgelovige, maar o zo slimme kinderen die, voordat ze iets wel of niet geloven, eerst even kijken wat voor hen op dat moment de beste optie is. Ze veranderen net zo gemakkelijk van mening als dit even beter uitkomt. Belangrijker is dat deze kinderen de dingen gewoon accepteren zoals ze zijn. Als het toevallig regent, is het geen rotweer, maar regent het gewoon. Vrijwel geen enkel kind zal moeilijk doen over een situatie waarvan het weet dat het niet is te veranderen. Natuurlijk wordt het wel altijd even geprobeerd, maar een beetje standvastige ouder haalt deze stress bij het kind gewoon weg door er niet aan toe te geven. De volgende keer besteedt het kind er geen overbodige energie aan en verzint iets nieuws. Wij volwassen hebben hier veel meer moeite mee. Als we iets hebben bereikt en het gaat goed willen we eigenlijk dat er niets veranderd. Deze drang naar stabiliteit zet echter een enorme druk op ontwikkelingen van mensen die denken een betere oplossing te hebben. Het niet willen nadenken over een verandering zorgt voor veel mensen al voor meer stress dat het zou veroorzaken als er wel over wordt nagedacht. Zelfs als het een slecht idee is, kun je het na even nagedacht te hebben uit je brein zetten en weer lekker door gaan met weer nieuwe dingen. Het koppig vasthouden aan eigenlijk al voorbije zaken wordt ook wel eens aangeduid als trekken aan een dood paard. Als ik dan om mij heen al deze drukke mensen zie die bezig zijn om of iets af te schaffen of juist te verdedigen, denk ik dat er nog erg veel dode paarden te verplaatsen zijn. Als je in deze tijd van grote veranderingen even rustig de tijd neemt om naar kinderen te kijken die hun standpunten bijna met hun leven verdedigen, tot ze er achter komen dat het niet lukt en dan bijna fluitend weglopen op zoek naar iets nieuws om te verdedigen. In iedere mening zit een waarheid. Niet de hele waarheid, maar wel een stukje. Door met elkaar, in plaats van tegen elkaar te praten zou het wel eens mogelijk zijn om met al deze kleine stukjes waarheid veel meer waarheid boven tafel te halen dan wanneer je alleen je eigen waarheid blijft verdedigen. Misschien had ik dit verhaal in rijm moeten schrijven, maar daar twijfelde ik nog te veel over.